Widok na miasto z trasy z miejscowości Žepa.
Najbardziej znaną atrakcją Višegradu jest most, zbudowany w latach 1571-77. Jego projektantem był jeden z najsłynniejszych architektów Imperium Osmańskiego – Mimar Koca Sinan, zaś zleceniodawcą – wielki wezyr Mehmed Pasza Sokolović. Budowa mostu była przede wszystkim hołdem dla jego rodzinnego regionu. Tego typu budowle – czy to religijne czy społeczne symbolicznie wzmacniały charakter i wizerunek władzy.
Obiekt jest tytułowym „bohaterem” powieści „Most na Drinie” noblisty Ivo Andrica. Jej akcja toczy się w Visegradzie i opowiada o życiu, które toczy się wokół budowli.
Most ma długość 179,5 m i składa się z 11 łuków. Przęsła mostu mają od 11 do 15 metrów.
Przez dwa i pół wieku budowla opierała się powodziom. Jednak w 1896r. most został całkowicie zalany. W latach 1911-1912 austro-węgierscy inżynierowie dokonali niezbędnych prac, by ustabilizować i wzmocnić filary budowli. Most został uszkodzony również w trakcie I i II wojny światowej. W latach późniejszych przeszedł kolejne remonty i przebudowy. W 1992r. stał się miejscem kaźni ok. 3 tys. bośniackich cywilów. Zabijano ich podrzynając gardła, a ciała wrzucano do Driny. Spływały one do sztucznego jeziora Perucac, które połączone było z położoną nieopodal elektrownią wodną. O ogromnej skali tego zjawiska może stanowić fakt, iż dyrektor elektrowni apelował w radiu, by zaniechać morderstw, ponieważ ciała ofiar zatykały odpływy tamy elektrowni. Po wojnie z 63 % Muzułmanów zamieszkujących Višegrad pozostało jedynie ok. 10 %, zaś odsetek Serbów w mieście wzrósł z 33 % do 90 %. W 2003r. ze względu na zły stan techniczny mostu wprowadzono na nim zakaz ruchu pojazdów. W 2010r. z uwagi na konieczność przeprowadzenia prac konserwatorskich, władze zdecydowały o obniżeniu poziomu wody w jeziorze Perucac. Właśnie wtedy odkryto szkielety ok. 97 osób – najprawdopodobniej ofiar mordów z 1992r.
Most Mehmeda Paszy Sokolovicia na rzece Drinie został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 2007r. (jako drugi obiekt w BiH). UNESCO wpisując most na swoją listę podkreślało jego wartość historyczną i architektoniczną. W uzasadnieniu czytamy, że most świadczył o ważnej wymianie kulturalnej między Bałkanami, Imperium Osmańskim i światem śródziemnomorskim, między chrześcijaństwem a islamem. Obchody uroczystości zbojkotowała organizacja matek ofiar zamordowanych w 1992r. Oświadczyły one, że nie mogą stąpać po czerwonym dywanie rozłożonym na moście – zbyt mocno przypominał on czerwony „dywan” z krwi ich bliskich.
Podczas naszego pobytu w tym mieście (kwiecień 2015r.) most był w trakcie renowacji. Prace wykonywała turecka firma budowlana ER-BU, która pracowała już wcześniej przy renowacji Starego Mostu w Mostarze oraz mostu w miejscowości Konjic. Koszt renowacji ma wynieść ok. 9,2 mln KM (18,4 mln PLN).
Andrićgrad – „miasto w mieście”, czyli projekt budowlany reżysera Emira Kusturicy, poświęcony jugosłowiańskiemu pisarzowi, nobliście Ivo Andriciowi. Kusturica wpadł na pomysł jego budowy, gdy zatrzymał się w mieście w czasie podróży poślubnej w 1978r. Miejsce budowy Andrićgradu budzi jednak kontrowersje – w czasie wojny (1992-1995) był tu obóz koncentracyjny dla Bośniaków.
Turystyczno-kulturalno-administracyjny kompleks położony jest na półwyspie pomiędzy rzeką Drina i jej dopływem – Rzav. To wspólny projekt Kusturicy (który posiada 51% akcji) i Rządu Republiki Serbskiej. Koszt budowy to ok. 10-12 mln Euro.
Andrićgrad ma być wykorzystany jako miejsce kręcenia filmu na podstawie najsłynniejszej powieści Ivo Andricia – „Most na Drinie”. Jest to druga wioska Kusturicy tworzona od podstaw – pierwszą jest leżąca w Serbii miejscowość Drvengrad, zbudowana na potrzeby filmu „Życie jest cudem”.
Honorowymi obywatelami Andrićgradu są m.in. prezydent Republiki Serbskiej Milorad Dodik i tenisista Novak Djokovic.
Budowa kompleksu, zwanego również Kamengrad („Miasto z kamienia”) rozpoczęła się 28 czerwca 2011r. przy dźwiękach opery Carmina Burana, wykonywanej przez Belgrad Philharmonic Orchestra. Oficjalne otwarcie nastąpiło 3 lata później – 28 czerwca 2014r.
Podczas naszego pobytu (kwiecień 2015r.) nie wszystko było jeszcze gotowe, ale po zakończeniu budowy kompleks ma zawierać ok. 50 budynków, w tym: renesansowy teatr na 350 osób, replikę średniowiecznego klasztoru Decani, sale kinowe, galerie, Instytut Ivo Andricia z Centrum Języków Słowiańskich, Akademię Sztuk Pięknych, budynki administracyjne, hotele, schroniska, marinę dla łodzi turystycznych, lądowisko, restauracje, kawiarnie, cukiernie, puby, księgarnię, aptekę, bank, piekarnie czy pizzerie. Oczywiście część z nich jest już otwarta.
Pomnik Piotra II Petrowicia-Niegosza – prawosławnego biskupa i władcy Czarnogóry.
Pod względem architektonicznym miasto jest mieszanką różnych epok i stylów: od bizantyjskiego, przez renesans po klasycyzm.
Plac Nikola Tesli, zbudowany w stylu renesansowym, na którym stoi postać Ivo Andricia.
