Zatoka ta rozciąga się na długości 293 km (z czego 52 km zajmują plaże) i zajmuje powierzchnię 655 km². Powstała po zakończeniu epoki lodowcowej, kiedy w czasie kolejnego podwyższania się poziomu morza wody wdarły się w głąb lądu, zajmując poprzeczne doliny i podłużne zagłębienia. Stanowi perełkę Czarnogóry, więc nie dziwi fakt, że jest to obszar umieszczony na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego Ludzkości UNESCO. Brzegi zatoki porasta śródziemnomorska roślinność, a przybrzeżne miasta zachwycają swym malowniczym położeniem i architekturą. Z lotu ptaka kształt zatoki przypomina usta, stąd nazwa „boka” od włoskiego słowa bocca – usta. Niekiedy określana jest jako najdalej położony na południe fiord Europy.
Kotor. To zabytkowe miasto z 3 stron otoczone jest górami Lovćen oraz półwyspem Vrmac, zaś z 4 strony – adriatycką zatoką.
Pierwszą osadę założyli tu starożytni Grecy. Od czasów bizantyjskiego cesarza Justyniana I Kotor był aż do XII wieku ważną twierdzą pod władaniem Bizancjum. W XII – XIV wieku był to główny port państwa serbskiego. Na przełomie XIV i XV wieku stanowił nawet autonomiczną republikę. Jak większość miast w rejonie, także i Kotor z czasem trafił pod panowanie Wenecji, później Austrii oraz Austro – Węgier. Do I wojny światowej mieściła się tu jedna z głównych baz austro- węgierskiej marynarki wojennej. Tutaj też znajdowała się słynna szkoła morska, w której nakreślono pierwszą mapę Adriatyku.
Główna brama Starego Miasta – Brama Morska (Morska Vrata). Data – 21.XI.1944r. upamiętnia oswobodzenie Kotoru spod okupacji faszystowskiej.
Zwiedzanie miasta zaczęliśmy od Bramy Morskiej. Tuż za nią leży główny plac Starego Miasta – Plac Broni, który nazwę wziął od znajdującego się tu kiedyś arsenału. Naprzeciwko widzimy wieżę zegarową z 1602 r. – jeden z symboli miasta. Pod wieżą stoi średniowieczny pręgierz w kształcie piramidy.
W lewej części placu znajduje się Pałac Książęcy, który niegdyś był siedzibą rezydującego tu providora – przedstawiciela władzy weneckiej. Na parterze znajdowało się wtedy pomieszczenie dla strażników Bramy Morskiej, a także małe więzienie. Fasada budynku jest w stanie prawie nienaruszonym. Zrekontruowano długi, 55-metrowy balkon ciągnący się wzdłuż 2 piętra budynku.
Romańska katedra św. Tripuna – patrona miasta. Była kilkukrotnie przebudowywana, przede wszystkim w okresie XII-XVII wieku, głównie z powodu powtarzających się uszkodzeń przez trzęsienia ziemi. Przy katedrze znajduje się skarbiec, w którym przechowuje się krzyż, którym legat papieski błogosławił podobno polskie wojska Jana Sobieskiego pod Wiedniem.
Wąskie, kamienne uliczki z oryginalną zabudową, stanowiącą mieszankę chyba wszystkich stylów architektonicznych niewątpliwie wpływają na klimatyczny nastrój tego miasta.
Naszym celem było wejście na mury miejskie okalające miasto, które łączą się z twierdzą św. Jana (Tvrdjava Sv. Ivan) na Samotnym Wzgórzu o wysokości 260 m n.p.m. Budowa murów trwała przeszło tysiąc lat ! W czasach iliryjskich na szczycie wzgórza św.Iwan powstał pierwszy zamek. Przez lata mury przebudowywano, wzmacniano, poszerzano. W XV w. wskutek rosnącego zagrożenia tureckimi napadami zaczęto budować basteje, czyli budowle fortyfikacyjne będące umocnieniami baszty obronnej. Ostatnie poprawki zdarzały się jeszcze w XIX i XX wieku. Łączna długość murów wynosi 4,5 km, wysokość – 20 m, a szerokość 15 m. Wstęp na mury kosztuje 3 E od osoby.
Kościół Matki Bożej od Zdrowia (Gospe od Zdravlja) z barokową dzwonnicą z 1500 r.
Dachy Kotoru – po prawej stronie sobór św. Mikołaja.
Widoki z góry w pełni zrekompensowały poniesiony trud. Ze wzgórza rozciąga się panorama Zatoki Kotorskiej, samego miasta z portem, średnowiecznymi i nowoczesnymi zabudowaniami.
Trzeba przyznać- wspinaczka po schodach w 40 stopniowym upale była dość męcząca 🙂 Po drodze mijaliśmy kilku handlarzy wodą mineralną. Im wyżej stacjonowali, tym cena wody była wyższa.
Widzimy jak morze styka się w lądem, wręcz zagłębia w niego tworząc malownicze fiordy. Zresztą niech przemówią zdjęcia 🙂
Zalew Kotorski
Kotor, to oprócz Dubrownika jedno z nielicznych miast, które pomimo licznych wojen i trzęsień ziemi zachowało oryginalne mury obronne. Dzięki temu w 1979 r. został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Naturalnego UNESCO. Umożliwiło to sfinansowanie części prac renowacyjnych i remontowych po trzęsieniu ziemi w 1979 r, które spowodowało znaczne zniszczenia miasta.
Cytadela nad rzeką Škuda
